|
|
|
|
خبر شهر به شهر پیچید مردم کوچه به کوچه ی مدینه را می دویدند و فریاد می زدند، پیامبر (ص) بازگشته ... اگر معجزه مخصوص پیامبران نبود ، به یقین همه می گفتند که حسین بن علی (علیه السلام ) معجزه کرده...
بعد از وفات پیامبر (ص) ، شهادت غربیانه ی مادر ، و مظلومیت پدر و برادر ، حالا ، زینب (س) خوب می داند که حسین (ع ) چه بی اندازه دل تنگ پیامبر (ص) بوده است .. و از شادی بی حد و حصر برادر خوب خبر دارد . که خود سالها بود ، از همان کودکی ، تصویر شیرین پیامبر را و هرم صدای استوار و محکم او را نشنیده بود ... ولی حالا وضع فرق می کند . شبیه ترین کس به پیامبر (ص) غرق در بوسه های پدر ، می خندد ... ولی زینب (س) نمی داند چشم به خنده های پی در پی برادر بگیرد یا نگرانی چشم های او ...
پی نوشت : شاید قبل تر ها ، همزمانی ولادت حضرت علی اکبر (ع ) با روز جوان به حال ما فرقی نداشت ولی این روزها دیگر مثل قبل نیست . این روزها باید بیشتر بارقه های پرنور جوانی حضرت علی اکبر را از ایشان خواست ...
حدیث نوشت : حضرت علی -ع - : ای جوانان ، آبرویتان را با ادب و دینتان را با دانش حفظ کنید .
باشد ، بگذار تاریخ میان فاصله ی زیستن ما هزار قرن فاصله بیندازد و داغ خاطره ی هرم چشمان تو را بر دلم بگذارد ... ولی دیگر مگر می تواند این نفس های به ودیعه سپرده را از من بستاند ...؟
بیا! آرام... بسیاربسیار آرام... ساقه ی ترد گلهای این گلستان را یکی یکی بچین و ببوی ببین که چگونه "شور و شعف " همه را جان داده ...
پی نوشت :به خاطر همه لحظه های خوبمان خدا را شکر ...
رسالت پیامبر (ص) انگار ، وعده بود بر زمین که بهشت را از بالاترین نقطه هستی به پایین فرود خواهند آورد و شاید زمین ، از آن روز که دیگر سرخی و طعم حکومت نبوی و علوی را نچشید ، خود به خود ، رو زرد کرد و مرد ... مرد تا به همین امروز و شاید چند روز دیگر..
بهشتی که تو وعده داده بودی عدالتی شیرین و جهانی که قرار بود انسان در آن فاصله ای با خدا نداشته باشد چندان فاصله ای با بشر ندارد فقط نباید به جهنم ِ نبود بهشت عادت کرد ..نباید. و چه آرزویی شیرین تر از این و چه خیالی زیباتر از این ...
پی نوشت : اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
شاید همین دیروز بود ، یا شاید روزهای قبل ترش. هرچه بود بهار بود .. به نظرم اوایل خرداد که توت ها تازه می رسید و آبدار می شد. ما از درخت توت بالا می رفتیم و به هیچ توتی رحم نمی کردیم ... تو خیلی بی صدا می رفتی زیر درخت و یک مشت توت در دستت جمع می کردی و می نشستی روی حصیر های تفتیده ی گوشه ی باغ . از بالای درخت صدایت می زدم تا زیر سایه بنشینی ولی تو خودت را می زدی به نشنیدن. چه قدر لجباز بودی ! من هم زیاد اصرار نمی کردم . زیر آفتاب تو چشم هایت به طلایی می زد و خورشید چشم هایش مشکی و من بیشتر غرق تماشایت می شدم و تو با دست های کوچکت توت ها را یکی یکی فوت می کردی و همه را میگذاشتی گوشه ی لپت ولی هیچ کدام را قورت نمی دادی چه قدر آرام و کوچک بودی چه قدر جایت در خیالم خالی ست ولی کاش می دانستی که من هیچ خردادی هیچ وقت توت نخوردم ...
میان یک همهمه ی ساکت میان دویدن های بی فرجام و میان دغدغه های بی روح در این زورآزمایی ، نشکستن این زنجیر استخوان شکن چیز عجیبی نیست... تو بگو آخرش من چه کنم ؟
|
مدرسه دانشجویی قران و عترت ALL Links ArcHives نوشته های 1388 نوشته های 1389 نوشته های 1390 نوشته های 1391 بهاردربهشت 1391 بهار 1392 تاب ستان 1392 تابستان 1393 پاییز1393 زمستان 1393 پاییز 1394 تلفیق سوره ها تک خوشه مادرانگی LinkS اقلیــم احساس پلی هدی نردبان پرادو سوراران سامع سوم به نام سلام بی بال پریدن.. جان آشنا نجوای شبانه فلفل نمکی زینب سادات سکوت باران قیچی نو شکسته عطر ریحانه تسنیم نیلوفرانه مستور یا مسطور ؟ فماذا بعد الحق الا الضلال فقط برای تو مهدی جان گره از دیار سلمان-ره- فرستاده ای از آسمان بی کران رحمت غواصی در بحر قرآن گاه نوشت یک خانم معلم یا مالک الملک
Ðe$igNER
MOZHGAN |
