خدایا ! در هلهله ی مستانه ی زمانه ،

 و سرکشی و ظلم آدمیان روزگار و پیچ و تاب خوردنشان در باتلاق  کشنده ی دنیا 

 هیچ جا و هیچ پناهگاهی جز تو ندارم ...ای بهترین پناهنده ...

در این بن بست ظلمت زده ی دنیا چیزی جز اشک و حسرت ، آه و فغان نشنیده ام .

و چیزی جز طعم کشنده دوری نچشیده ام .

کوله باری جز بغض برنداشته ام .

با این کوله بار سنگین و کمر شکن ؛

خدایا ! کجا بروم ؟

به کجا فرار کنم تا صدای عربده های زمانه را نشنوم !

تا کجا بدوم تا هیچ کس جز تو در آن جا نباشد ...

خدایا ! دلم را به تو سپرده ام ...