بسم الله الرحمن الرحیم

کودکم به زبان خودش؛ که احتمالا زبان همه کودکان عالم ملکوت؛  است

حرف می زند.  در عین حال که نمی فهمم چه می گوید اما انگار 

با همین نوع حرف زدنش با او مرتبط می شوم. 

وقتی می خندد، صدای بووو در می آورد یا وقتی بغض می کند

همه و همه واکنش های مرا بر می انگیزاند. 

(همه مدل صداها خوب است به جز جیغ??)

تمام روز را با هم سپری می کنیم،  بدون آنکه احساس کنم

زبانش غریبه است. 

هیچ وقت هیچ کس نمی فهمد کودکان چه می گویند

ولی به نظرم وقتی بچه ای بچه دیگر را ببیند انگار که

هم زبان و هم شهری خودش را پیدا کرده.. 

سریع با هم گرم می گیرند و می خندند.. 

انگار از خاطرات عالم ملکوت هنوز یادگار دارند...