شاید اگر یک روز شاعر بودم؛

 از آیه ی " الم یعلم بان الله یری" 

هر بار غزلی تازه می گفتم، که هر حال بد یا خوبی فقط به حال دلتنگی برای نگاه تو تغییر کند.

غزلی که بند دل هر کس ؛ از میان بند بند دستان دیگری حتی،

فقط برای " تو" پاره می شد...

آن وقت همه چیز به اندازه ی پلک زدنی تغییر می کرد...