بسم الله الرحمن الرحیم

قرآن عجیب است. اعجاز آن بر روی نوزاد در ایام بارداری.. شیردهی.. کودکی و..

اعجاز آن بر همه است. اما وقتی به طور خاص و در ایام خاص خوانده می شود،

می توان میوه ی این معجزه را چید و چشید.

آن وقت که با حسنا سادات؛کم کم طعم شیرین سوره نجم را مزه مزه کردم؛

قرآن برایم چشیدنی شد.

آن وقت که می بوسمش.. می بویمش... و عطر خوشش همه ی جانم را 

زنده می کند..

گاهی فکر می کنم کاش به اندازه تمام سوره های قرآن طعم چشیدنی داشتم.

قرآن عجیب است...

می تواند ساختار ها را تغییر دهد.. میتواند روح به دنیا نیامده را تربیت کند..

خدا؛

خدای کارهای عجیب است.

جنینی که به چشم دیده نمی شود را، در دریای آرام و مهربان قرآن 

آرام آرام بزرگ می کند...

بسم الله الرحمن الرحیم

زیبا ترین نسبتی که با خودم می خواهم آن دنیا هم بیاورم،

مادر تو بودن است...

بسم الله الرحمن الرحیم

کافی است بخندد.. گریه کند.. حرف بزند و مرا صدا کند.. با تمام حالاتش مرا متوجه خودش می کند.

مادر بودن احساس متفاوتی است.

وقتی مادر هستی می خواهی با تمام بدی ها و پلیدی های جهان بجنگی 

می خواهی کمر خطر را بشکانی تا مبادا نزدیک دخترک شود..

مادری احساس جنگجویی در میدان تیر است

که با چشمان تیزش تیرها را یکی یکی در دست می شکاند..

مادری را دوست دارم..

پ.ن:

امشب برای بار اول مرا به اسم مامان صدا زدی 

تا قبل از آن برایت "اُمّا" و "آنّه" بودم.