-به بهانه ی خواندن سوره ی مبارکه ی ملک-

دلم به تپش افتاده است.

با هر تپش می میرم و دوباره زنده می شوم.

عجب برکتی دارد و چه قدر شیرین است مردن و زنده شدنی که  

لحظه لحظه ما را بیشتر با شما هم سو می کند!

آن قدر که از تفاوت هایمان کاسته می شود

و در آسمان زندگیمان تا چشم کار می کند و می چرخد،

شمایید و شمایید و شما...بی هیچ شکافی ...!