چه قدر آسمان به زمین نزدیک بود شلمچه....

که اصلا نه!

 وقتی که نجم نه در آسمان که رد قدم هایش بر زمین بود،آسمان خود زمین بود شلمچه...

و آن سان که نجم؛

می جنگید و شهید می شد.

به رکوع می رفت و پیشانی اش مماس بر قاب قوس آسمان،آنرا بر زمین منطبق می کرد. 

می خندید و گریه می کرد.

و از وزش نسیم خنده ها و طوفان گریه هایش،شاخه های سدره المنتهی به زمین می کشید.

 می مرد و زنده می گشت.

و جبرئیل بال های خود را می گشود تا پیکر خونین "نجم اذا هوی" را به دوش کشد...

چه قدر آسمان به زمین نزدیک بود شلمچه...

پ.ن:برداشتی از سوره ی مبارکه ی نجم